دو تا از راه هاي جالب و موثر براي تبليغ حجاب كه بهش پرداخته نميشه دو مورد زير هست


يكي فعال كردن غيرت مردان كه غالبا غير فعال شده.

يكي هم اين فرهنگ كه بي حجابي كلاس نداره.

خيلي از خانم ها با بي حجابي شخصيت مي گيرن و احساس شخصيت مي كنن                                                                                   
                              و وقتي بهشون گفته ميشه حجاب بذار فكر مي كنن دارن دعوت به بي كلاسي و افت شخصيت ميشن

به جاي امر و نهي بايد فرهنگ سازي بشه ، تا حجاب انتخاب بشه 

از خواهران گرامی خواهشمندم كه حجاب خود را حفظ كنند زیرا كه حجاب خون بهای شهیدان است.

«شهید علی روحی نجفی»

ای خواهرم: قبل از هر چیز استعمار از سیاهی چادر تو می ترسد تا سرخی خون من

«شهید محمدحسن جعفرزاده»

-توصیه ای كه به خواهران دارم این است كه اگر می خواهند خون شهیدان را پایمال نكنند، این

است كه حجاب خود را حفظ كنند.

«شهید آبیاران»

و شما ای بر خون شهیدان تکیه زده ها! خوب زیر پایتان را نگاه کنید، آری... برخون نشسته اید.

  " شهید محمد حسین تجلی"

شـــادی روح شـــهـــدا صـــلـــوات

عيد براي هرکس رنگ و بويي خاص دارد. بعضي ها ياد سفره هفت سين و آجيل و عيدي گرفتن مي افتند و بعضي هم  ديد و بازديدها برايشان تداعي مي شود، ولي چند سالي است که عيد و تعطيلات نوروز برايم يادآور چيز ديگري است. وقتي حدود ده سال پيش براي اولين بار در اين تعطيلات نوروز پايم به مناطق جنگي باز شد، هيچگاه فکر نمي کردم که شايد اين سفر، دلم را در گرو چيزي ببرد و اسير خود کند.

ميدان صبحگاه دوکوهه است اينجا؛ جايي که مثل دريا، انگار انتهايش معلوم نيست. جايي که زماني معراج روحانيِ عاشقان الله بود. جايي که بسياري در اينجا مهر شهادت بر پرونده خود زدند و براي هميشه سعادتمند شدند. درست در چنين ساعتهايي اينجا ديگر  زمين نبود. اينجا عرش خدا بود. عرش واقعي خدا؛ چونکه عرشيان خاکي در اينجا با خدا ملاقات داشتند. و چه عاشقانه بود آن ملاقاتها!
 

و اينک بعد از گذشت اين همه سال من در جاي آنها نشسته ام. چشم که بسته مي شود و گوش که از اين اصوات دنيوي فارق مي گردد به راحتي مي توان حضور آنها را در اينجا حس کرد. هنوز انگار از گوشه گوشه ميدان، صداي مناجات و العفو گفتن ها بگوش مي رسد. هر جاي ميدان را که نگاه مي کنم انگار عزيزي با خدايش خلوتي کرده و آنچنان عاشقانه با او مناجات مي کند که گويا فقط، خدا مال خود اوست. هرکس فانوسي به دست و پتويي به سر کشيده، بر گناهان نکرده اش توبه مي کند و ...

و من اينک اينجا نشسته ام و همچنان به شرمندگي خود فکر مي کنم که آنها که بودند و من که هستم؟!! آنها چه کردند و من چه مي کنم؟!! آنها چطور بودند و من الان چطورم؟!!.............

مکه من فکه بوَد، منــــاي من دوکوهـــه                 قبله من جبهه و کربلاي من دوکوهه

مدينه ام شلمچه و بقيع مــــن هويــــزه                  مروه من طلاييه، صفاي من دوکوهه

ديار غربت و غم و وادي عشق و عرفـان                       جاي قبــول توبه و دعاي من دوکوهه

اگرچه راه کربلا بسته به عاشقان است                           علقمــه و فرات و نينواي من دوکوهه

قافله رفته و دگـــر جدايــــم از شهيــدان               مريض هجرم و فقط دواي من دوکوهه

جانباز دفاع مقدس گفت: یک شب که برای زیارت حرم امیرالمؤمنین رفته بودیم، امام‌خمینی را دیدم که سر به ضریح گذاشته و گریه می‌کردند. نزدیک ایشان به زبان عربی گفتم "من شما را بسیار دوست دارم، شما هم مرا دوست دارید؟" مادرم دستم را کشید و گفت "اذیت نکن، آقا دعا می‌‌کنند".

قصه عشق را باید با غروب بود تا دانست و با هوای ابری پاییزان و با مرغی که به ناچار پشت میله های بی احساس قفس نغمه سرایی می کند. ماجرای غم انگیز ما را در محفل شمع و پروانه بایستی شنید و با لبخندهایی پیوند خورده با اشک و در آه سوزان شنهای داغ دیده ... باز دلم هوای شلمچه کرده است .

باز از فرسنگها راه بوی عطر خاکریزهایش مستم می کند . باور کنید خودم هم دیگر خسته شده ام . همین که می آیم نفسی بگیرم و با شهر بسازم ، همین که می آیم آرام آرام با زندگی روزمره دست اخوت دهم ، نمی دانم چه می شود که درست هنگام هنگامه ، آنجا که می روم تا فتحی دیگر در بودنم را رقم بزنم ، به سراغم می آیند .

خدایا چاره ای ... درمانی ... راهی ... خودم هم خوب می دانم که یک بیابان و چند خاکریز و یک غروب نمی تواند اینچنین هستی ام را به بازی بگیرد . که بیابان بسیار است و خاکریز مشتی خاک و غروب کالایی که همه جا یافت می شود ... آری !

آری ! آنچه عنان وجودم را در کف دارد ، ارواح بلندی است که از مشتی خاک ، شلمچه ساخته اند . قربان آن ستونی که نیمه های شب پیچ و خم خاکریزها را به آرامش حرکت ابرها طی می کرد . قربان آن اشکی که در پرتو منورهای عشق با لبخند ، عقد اخوت می خواند .

قربان آن انگشتی که وقتی برماشه بوسه می زد ، تمام کائنات بر آن بوسه می زدند . قربان آن نمازی که در سنگر شروع می شد و در بهشت به اتمام می رسید . ای مردم ! به حرم پاک امام قسم ، وقتی « بخشی » در کنج خاکریزی آرام گرفته بود ، تا ساعتها نمی دانستم که خواب است یا شهید گشته ، وقتی می گویم بخشی ، شما قلم بردارید و هر آنچه از خوبی می دانید بنویسید ، آنگاه چهره معصومش بر صفحه ظاهر می شود .

ای شهیدان ! گمان می کردیم گذشت زمان ، هوای سرزمین پاکتان را از ذهنمان خواهد زدود . اما داغ فراق شما روز به روز بیشتر آبمان می کند . ای مردم ! وقتی « برقه ای » تیر خورد ، تا لحظه آخر می خندید .. به خدا قسم می خندید . . من با همین چشمانم دیدم .

وقتی می گویم « برقه ای » ، شما پاکی را یک روح فرض کنید و کالبدی به نام سید رضی الدین برقه ای را برایش بپوشانید . ای مسلمانان ! به خداوندی خدا قسم « لطیفیان » در آخرین کلماتش با بچه ها شوخی می کرد . بروید از شلمچه بپرسید و وقتی می گویم لطیفیان ، شما جدیت و مردانگی را بگیرید و برایش اندام بسازید .

ای شهیدان! هنوز هم که هنوز است ، هر آب خنکی که می نوشیم ، به یاد لبهای خشکیده تان در شلمچه ، اشک می ریزیم. هنوز هم که هنوز است ، هر وقت غذا می خوریم پیش از آن با خاطره های شیرین شما دعای سفره می خوانیم .

هنوز هم که هنوز است تنها افتخارمان این است که روزی با شما بودیم . خوشحالم که هنوز با کسانی رفت و آمد دارم که چون خودم داغ دیده و تنهایند . خوشحالم که هنوز وقتی غروب می شود ، هر جا که باشم مرغ خیالم پر می گیرد و بر بام احساس می نشیند و به یاد سنگرهای خون آلود برای دلم نغمه سرایی می کند .

ای مردم ! ما همه خواهیم رفت . شما می مانید و راه ...

تو را به جان امام نگذارید یاد امام و جبهه ها از دلها زدوده شود ...

 منبع: وبلاگ انصار الشهدا

 خدايا ...
تو به من پوچي لذات زود گذر را نمودي ناپايداري روزگار را نشان دادي لذت مبارزه را چشاندي ارزش شهادت را آموختي

 خدايا ...
تو را شکر ميکنم که از پوچي ها و ناپايداريها و خوشيها و قيد و بندها آزادم نمودي و مرا در توفانهاي خطرناک حوادث رها کردي و در غوغاي حيات در مبارزه ي با ظلم و کفر غرقم نمودي و مفهوم واقعي حيات را به من فهماندي.

 فهميدم : سعادت حيات در خوشي و آرامش و آسايش نيست بلکه در درد و رنج و مصيبت و مبارزه با کفر و ظلم و بالاخره شهادت است

 هميشه مي خواستم که شمع باشم ، بسوزم ، نور بدهم و نمونه اي از مبارزه و کلمه حق و مقاومت در مقابل ظلم باشم . مي خواستم هميشه مظهر فداکاري و شجاعت باشم و پرچم شهادت را در راه خدا به دوش بکشم.

 اي حسين عليه السلام، من براي زنده ماندن تلاش نمي کنم و از مرگ نمي هراسم ، بلکه به شهادت دل بسته ام و از همه چيز دست شسته ام ، ولي نمي توانم بپذيرم که ارزشهاي الهي و حتي قداست انقلاب بازيچه دست سياستمداران و تجار ماده پرست شده است.

 قبول شهادت مرا آزاد کرده است، من آزادي خود را به هيچ چيز حتي به حيات خود نمي فروشم.

خدايا تو را شکر مي کنم که شيعيان را با اسلحه شهادت مجهز کردي که عليه طاغوتها وستمگران و تجاوزگران قيام کنند و با خون سرخ خود ، ذلت هزار ساله را از دامن تشيع پاک کنند و ارزش و اهميت شهادت را در معرکه حيات بفهمند و با ايمان خدايي و اراده آهنين، خود را از لجنزار اسارت جسدي و روحي نجات بخشند. علي وار زندگي کنند و در راه سرخ حسين عليه السلام قدم بگذارند و شرف و افتخار راستين تشيع را که قرنها دستخوش چپاول ستمگران بود دوباره کسب کنند.

1.یادمان شلمچه      

سرتیپ دوم بازنشسته كاك جمیل بابایی، از فرماندهان مناطق عملیاتی غرب در جنگ تحمیلی، عكس زیر را كه مربوط به سفر آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای به پاوه در فروردین ماه سال 1360 است،روایت می‌كند:

 

ما قبل از سال 60 و در كوران مسائل انقلاب، با شورای انقلاب به خصوص حضرت آقا كه در آن زمان نماینده امام خمینی رحمه‌الله در شورای عالی دفاع و امام جمعه‌ی تهران بودند، ارتباط خوبی داشتیم. بارها نزد ایشان رفتیم و ایشان هم به رسم دید و بازدید ایرانی‌ها، در فروردین 60 به پاوه تشریف آوردند. البته ما از برنامه‌ی سفر ایشان اطلاعی نداشتیم و به یك‌باره گفتند كه آقای خامنه‌ای آمده‌اند. ما هم به استقبال ایشان رفتیم و در مقابل مقر سپاه با یكدیگر روبرو شدیم.

آن روز شهید كاظمی كه فرماندار و فرمانده‌ی سپاه پاوه بود، به همراه شهید صدوقی -كه روز قبلش به پاوه آمده بودند- به نودشه رفته بودند. بنابراین بنده به عنوان یكی از معاونین ایشان و عضو شورای فرماندهی سپاه پاوه از حضرت آقا استقبال كردم و گزارش و وضعیت منطقه را خدمت ایشان ارائه دادم. سپس به اتفاق به زیارت مزار شهدای بومی پاوه در «ملا مقصود» رفتیم كه این عكس تاریخی در آنجا گرفته شده است. بعد هم سر مزار دیگر شهدا رفتیم. در ادامه هم ایشان در مسجد سابقی، واقع در میدان مولوی پاوه برای مردم سخنرانی كردند. برای ناهار ایشان مهمان ما بودند و پس از آن نیز ایشان را بدرقه كردیم و تشریف بردند.