سرزمینی است که ملائک در آن

سجده می کنند و برای بوسه

زدن بر خاکش از هم سبقت میگیرند.

سلام مادر! سلام ننه علی! سلام اسطوره مهربانی!

خبر آمد که بالأخره پیش فرزند شهیدت رفتی؛ نه این که از او دور بوده باشی و حالا به او برسی، نه! تو در تمام سال‌هایی که پسرت آسمانی شده بود، در زمین، کنارش بودی و ماندی و خانه که چه بگویم، کلبه ات را در کنار آرامگاه شهیدت بنا کردی و شب و روزت را در کنار جوان شهیدت به سر کردی تا تجسمی از مهرمادری باشی در روزگاری که مهربانی‌ها به حراج روزمرگی‌ها رفته و رو به افسانه شدن گذاشته‌اند.

نمی دانم در آن شب‌های سرد زمستانی و در آن روزهای داغ بهشت زهرای تهران، با «قربانعلی» ات چه نجواها کرده‌ای و در میانه اشک‌های مادرانه ات با او چه‌ها گفته ای.

این را نیز نمی‌دانم حالا که به وصال فرزند دلبندت رسیده‌ای و بعد از سال‌ها که سنگ قبر او را بغل می‌کردی، اینک خودش را در آغوش گرفته‌ای، به او چه‌ها خواهی گفت و داغ غربت سالیانت را چگونه برایش روایت خواهی کرد ؛ نباید هم بدانم؛حرف‌های مادر

ی و فرزندی، رازهایی دوست داشتنی بین خودشان است و بس

اما ننه علی! تو را به آن سال‌های فراق و به آن قرآن درشت خطی که بارها در کلبه ات ختمش کردی، قسمت می‌دهم هر چه به شهیدت می‌گویی بگو، اما حال و روز ایرانی که علی تو و علی‌های دیگر برایش فدا شدند را برایش باز مگو! بگذار روحشان آزرده نشود.

ننه علی
به پسرت نگو که او و همرزمانش هر چه رشته کرده بودند را عده‌ای دارند به اسم همان شهیدان پنبه می‌کنند! نگذار خبر دار شود که عده‌ای با اسم ارزش‌ها،چنان به جان بیت المال افتاده‌اند و آن را چنان با حرص و ولع می‌بلعند که جهانی انگشت حیرت به دهان گرفته است و تازه کلی هم طلبکار هستند و قیافه هایشان حق بجانب! نگو که چنان دارند جوانان را از اسلام عزیز می‌رانند و بدان بدبین می‌کنند که میسونرهای مسیحی هم نتوانستند چنین کنند؟

چه نیازی هست اوقات قربانعلی را تلخ کنی و به او بگویی که با یاران انقلاب چه‌ها که نکرده‌اند؟! احتیاجی هم نیست درباره تازه به دوران رسیده‌هایی که حتی خدا را هم بنده نیستند به او چیزی بگویی. ناراحتش نکن ننه علی!

نگذار فرزندت بفهمد که هنوز که هنوز است، خیلی‌ها در سرزمینش می‌میرند، فقط به خاطر این که یک مشت اسکناس ندارند. هنوز کودکان معصوم سرزمینش، تا نیمه شب در چهار راه‌ها فال و گل مریم می‌فروشند و در حسرت یک جفت دستکش قرمز رنگند تا نوک انگشتانشان از فرط سرما کرخت نشود. نگذار متوجه بشود که زنان و دختران زیادی تن می‌فروشند و نان می‌خرند؛ به غیرت پسر برومندت بر می‌خورد.

مجید بقایی در بهمن ماه سال 1337 در بهبهان متولد شد. پرچم قیام کربلایی مردم ایران که به اهتزاز درآمد ، مجید تنها 5 سال داشت و نوچه های طاغوت که آن روزها در همه ی شهرهای ایران با تفاخر شلتاق می انداختند ، حتی فکرش را هم نمی کردند که این پسربچه پابرهنه که در کوچه های بهبهان خاکبازی می کند ، چند سال دیگر به بلای جان آنان و همه طاغوت پرستان تبدیل خواهد شد.

خیبر از نظر طراحی و انتخاب زمین و میدان نبرد بهترین وضعیت را داشت. به جرات می توان گفت در طول هشت سال جنگ هیچ زمینی بهتر از خیبر انتخاب نشد یعنی بهترین ابتکار عملیاتی ایران از لحاظ انتخاب زمین، طاحی و مانور منطقه خیبر بود.

«ونريد ان نمّن علي الذين استضعفوا في الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثين»

بیداری و برانگیختگی امت اسلامی را باید مهمترین رخداد قرن اخیر دانست که نظام سلطه جهانی و دست نشانده‌هایش را به چالش کشیده و جغرافیای سیاسی نوینی خلق کرده است. بیداری ملت‌ها، خزان استکبار از بلاد اسلامی زدود و می‌رود تا بهار اسلام ناب را جایگزین آن کند. اگر سال‌های پس از جنگ دوم جهانی را دوران استعمار و استثمار زدایی بدانیم، عصر کنونی، عصر مبارزه با استعمار فرانوین است. استعماری که استعمارگر، نه مستقیم، که به واسطه دست نشانده‌ها و حکام دیکتاتور، ملت‌ها را مرعوب و مغلوب می‌سازد و هژمونی خود را بر آن‌ها می‌گستراند. امپریالیسم با این تغییر چهره توانست به لطف اذنابش، سلطه اختاپوسی خود را بر امت اسلامی از شاخ آفریقا تا خاورمیانه بسط و گسترش دهد. سلطه‌ای که تاریخ مصرف آن به برکت بیداری اسلامی و  بصيرت مثال زدني جوانان انقلابي در برداشتن علم مبارزه پایان یافته و عنقریب آمریکا و متحدانش با فضاحت بسيار به مرزهاي جغرافيايي خود عقب رانده شده و انتقام خون‌هاي به ناحق ريخته شده‌ي مظلومين در سراسربلاد اسلامي را پس خواهند داد.